ناامید کننده ترین چیز در مورد Body Like a Back Road اثر سام هانت این است که توسط انسان نوشته شده است. اگر آهنگ کانتری هانت در سال 2017 توسط یک سیستم هوش مصنوعی برنامه ریزی شده توسط مدیران جوان تبلیغاتی نوشته می شد، آهنگ بهتر از این نبود، اما دنیا منطقی بود.
چیزهای زیادی در مورد کشور برادر وجود دارد: تکرار صوتی آن، اشعار گنگ آن، قلاب های آشکار، تجاری سازی بی امان آن. اما بسیاری از موسیقی های کانتری (و پاپ، پانک، راک کلاسیک…) این ویژگی ها را دارند. چیزی که در مورد این ژانر دلچسب است این است که بسیار حساب شده است.
هیچ چیز مانند سه نسخه جدید وینیل از Rhino Records – Phases and Stage های ویلی نلسون، آلبوم های پناهندگی لیندا رونشتات (1973 – 1977) و دوایت یوکام، The Beginnings And then Some: The -80، برادران را به آرامش کامل نمی رساند.
فاصله هنری زیادی با آلبوم مفهومی طلاق روشن و روان نلسون، شاهکار لطیف و جسورانه رونشتات “قلب مانند چرخ” و بهشت صوتی یواکام با عنوان عالی “گیتار، کادیلاک، و غیره، و غیره” وجود دارد. “اما ارتباط بین آنها این است که همه آنها بسیار با روح، بسیار واقعی و بسیار انسانی هستند.
ویلی در سن 40 سالگی، پس از یک دهه نوشتن آثار اصلی برای دیگران، به صدایی متمایز از خارج از سازمان تبدیل شده است. او در آلبوم «فازها و مراحل» در سال 1974، ال‌پی ساخت که دیدگاه‌های یک همسر سرخورده و یک شوهر شکسته را به اشتراک می‌گذاشت.
روایت‌های دلخراش – تظاهر به هرگز اتفاق نیفتاده را تماشا کنید – تظاهر به این اتفاق نیفتاده را تماشا کنید – با لباس‌های وسترن سوئینگ، بلوگراس و شاخ. اما به همان اندازه، شعر گاوچران ویلی با لباس‌های دلتا بلوز، تارهای ملانخولیایی پاپ و فولک ساده پوشیده شده است. هر آهنگی به آنچه نیاز دارد می رسد. همه چیز به طور مناسب ارگانیک به نظر می رسد.
چهار آلبوم لیندا رونشتات در این مجموعه، از 1973 Don’t Cry Now تا 1976 Hasten Down The Wind، اغلب پاپ کانتری محسوب می شوند. اما هیچ چیز مانند کشور پاپ بازار امروزی وجود ندارد.
نسخه رونشتاد از «دسپرادو» ایگلز، زمانی که صدای او به اوج می‌رسد، می‌سازد و می‌سازد و می‌سازد تا با کرسندوی شیپور و تار مانند «پل بر فراز آب‌های آشفته» (با اجرای سیمون و آرتا) مطابقت داشته باشد. در حالی که صدای او ابیات حماسی درد را در “قلبی مانند یک چرخ” می خواند، ویولن و ویولا درون و بیرون می بافند، تلاقی بین کمانچه آپالاچی و موسیقی مجلسی. هیچ کس به ظرافت رونشتاد از مرزهای ژانر در این رکوردها سرپیچی نمی کند – «When Will I Be Loved» به عنوان کانتری راک براق کالیفرنیایی، «اشک های دلقک» مانند روح نشویل، «آن روز خواهد بود» به عنوان راکابیلی، و یک آهنگ معاصر. آهنگ برای بزرگسالان
دوایت یواکام بهترین پادزهر برای برادران بی مزه است. تعجب آور است زیرا صدای ماچو در صدای سنتی جدید Yoakam وجود دارد. این جعبه ست، به خصوص دموهای اولیه موجود در آن، نشان می دهد که او موسیقی کانتری را خطی از هنک ویلیامز تا جانی کش و مرل هاگارد می بیند. اما یواکام هیچ حقه ای ندارد. او چنین تقوای نسبت به لباس فرم دارد.
یواکام چیزهای زیادی می تواند به انبار ودکا بیاورد که متوجه نشوید که او در حال گریه کردن در آبجوش در حالی که می خواند، “آره، گیتارهای من، کادیلاک های من، موسیقی کانتری کوهستانی من / این تنها چیزی است که مرا نگه می دارد.” «راه‌های کوچک» آنقدر سخت است که باید نت‌های لاینر را دوباره بررسی کنید تا مطمئن شوید که یک جلد اصلی است و نه یک جلد Lefty Frizzell. دونوازی در “خیابان های بیکرزفیلد” با باک اونز بزرگ ضروری است، اما آکاردئون تکس-مکس همه چیز را جدید می کند.
موسیقی عامه پسند زمانی رشد می‌کند و موفق می‌شود که صدای خارجی‌ها را بپذیرد – و کشور همه چیز را برای مقابله با یک دهه تجاری‌گرایی تکراری، گنگ و آشکار به دست می‌آورد (نگاه کنید به قلب زک برایان راک و ایندی-فولک که به صورت کانتری در می‌آیند و همه چیز را در «کاوبوی» نشان می‌دهد. کارتر”). مجموعه‌های Willie، Ronstadt و Yoakam زمان‌های مشابهی را نشان می‌دهند که مومنتوم محاسبه را مغلوب می‌کند.
–