ستون مهمان: لغو تصمیم UWindsor برای کشتن بازیکنان دانشگاه

محتوای مقاله

نویسنده: بیل شیلر

در دهه 1950 در یک پادگان ارتش مخروبه در جاده کلیسای هورون شروع شد و کلبه درام نام داشت. بنیانگذاران آن، به رهبری کورنلیوس “کان” کراولی از دانشگاه آسمپشن آن زمان، هیچ وسیله ای نداشتند.

اما آنها رویاهایی داشتند – رویاهای بزرگ. آنها می خواستند هنرجویان تئاتر را بیاموزند و دوست داشته باشند و مهمتر از همه “آن را انجام دهند” و موفق شوند.

و آنها انجام دادند.

محتوای مقاله

در طول دهه‌ها، این کلبه کوچک به یکی از تأثیرگذارترین مدارس نمایشی در کشور تبدیل شده است، یک زمین آموزشی برای دانش‌آموزانی که در سراسر کانادا سفر کرده‌اند و آثار خود را در بالاترین سطوح دنیای تئاتر به جا گذاشته‌اند.

تصمیم مدیریت دانشگاه ویندزور برای بستن برنامه بازیکنان دانشگاه – قلب مدرسه مشهور درام ویندزور – تصور عمومی را در ویندزور و فراتر از آن به خود جلب کرده است. نه بیهوده

تصور کنید: دانشگاهی که دو دانشجوی جوان تولید کند که در صدر دو تا از مهم ترین شرکت های تئاتر رپرتوار کانادا قرار گیرند. آنتونی سیمولینا 12 سال است که جشنواره جهانی استراتفورد را اداره می کند. کالین بلیک به مدت 17 سال مدیر اجرایی جشنواره شاو بوده است.

سوم، جین هلمز، مدیر هنری جشنواره رقص کانادا خواهد شد. این سه متخصص با استعداد تحصیل کرده ویندزور نه تنها در دانشگاه، بلکه در خود ویندزور متمایز شده اند.

استفان اویمیت، تام مک کاموس، مایک چارا، کلر جولین و آماندا تاپینگ همگی در جامعه هنری کانادا شناخته شده هستند. همه از برنامه دانشگاه ویندزور فارغ التحصیل شدند.

محتوای مقاله

من به عنوان یک فارغ التحصیل سرافراز از دانشگاه ویندزور، درخواست های پرشور شهروندان ویندزور را برای تغییر تصمیم دانشگاه درک می کنم. من نمی توانم درک کنم که چرا ادمین ها تصمیم گرفتند این ارزش را قربانی کنند. تصمیم گیج کننده است. شاید جهل است؟ آیا مدیران نمی دانستند که این مدرسه چه تمایز ملی برای دانشگاه به ارمغان آورده است؟

هیچ کس نمی تواند انکار کند که دانشگاه در مقابل دیوار بودجه قرار دارد. تمام دانشگاه های انتاریو هستند. اما این برنامه را قطع کنید؟

خود چیمالینو، شاهکار دنیای تئاتر کانادا، آن را در صفحات همین روزنامه به عنوان یک تراژدی ملی توصیف کرد، “یک ضربه سنگین به آموزش تئاتر در کانادا”. او گفت که کشور فقیرتر شده است.

روشی که مدیران این خبر را به مالیات دهندگانی که حقوق خود را پرداخت می کنند در یک بیانیه مطبوعاتی کوتاه به همان اندازه نگران کننده است. شورای حکام ناخواسته کور می شود. رئیس جمهور از مصاحبه امتناع می کند. کمپین سکوت در سراسر دانشگاه در جریان است.

تماس های تلفنی استعلام به پست صوتی می روند. پیام های پست صوتی برگردانده نمی شوند. رئیس جمهور سپس به مرخصی پزشکی می رود. کل خرابی یک درام وحشتناک است که در زمان واقعی در صحنه ویندزور رخ می دهد.

محتوای مقاله

آنچه در ادامه باید اتفاق بیفتد این است که شورای حکام، که نماینده مالیات دهندگان ویندزور-اسکس – و همه اهالی انتاریا – است، آماده شود و یک جلسه اضطراری تشکیل دهد. قدرت دارند. این در قانون ادغام دانشگاه ویندزور (1962) آمده است. از خواندن این مطلب که پروست ریچارد آگویر به خبرنگار ویندزور استار گفت که هیئت مدیره هنگام تصمیم گیری درباره بودجه به جزئیات زیادی نیاز ندارد، شگفت زده شدم.

هیئت مدیره فقط به یک جزئیات نیاز داشت: اینکه مدیران برنامه ریزی کرده بودند که بازیکنان دانشگاه را قطع کنند. از آنها پنهان بود. نباید این اتفاق می افتاد. تصادف بود؟

آگویر که معاون دانشگاهی UWindsor نیز هست، گفت که عبارت “چشم در برابر چشم، انگشت بیرون” در شوراهای دانشگاهی این دانشگاه رایج است. این ممکن است در میان مدیران رایج باشد، نه در هیئت‌های دولت.

هیئت مدیره یک نهاد رسمی نیست. در تفکیک قوا، هیئت «کلیه اختیارات لازم» برای اداره دانشگاه از جمله اختیار «برکناری رئیس، رئیس و معاون اجرایی» را دارد. این قدرت نهایی در درام است.

هیچ کس نباید بخواهد بی پروا مالک آن شود. آنچه باید آرزو کنیم این است که دانشگاه تصمیم خود را تعلیق کند، درب سالن تئاتر اسکس را باز کند و از دانشجویان فعلی و جدید استقبال کند.

محتوای مقاله

اگر مدیران فاقد تخیل برای نجات بازیکنان هستند، عقب نشینی کنید و یک سال به جامعه ویندزور فرصت دهید تا راه حل های خلاقانه ای برای اجرای این برنامه ارزشمند 65 ساله ارائه دهد.

کان کراولی و میزبان بهشتی شهروندانی که این دانشگاه فوق‌العاده را تأسیس کردند، همراه با دانشجویان آن، تا ابد سپاسگزار خواهند بود.

بیل شیلر، فارغ التحصیل دانشگاه ویندزور و ستاره ویندزور، به عنوان رئیس دفتر تورنتو استار در پکن، برلین، لندن و ژوهانسبورگ خدمت کرده است.

محتوای مقاله